Vorig jaar pas kwam hij er achter: Geert de Vocht (62) lijdt aan PAOS, een syndroom waarbij het lichaam zowel mannelijke als vrouwelijke kenmerken heeft. Zijn hele leven lang heeft hij zich verscholen, en gelogen. Maar nu is het klaar: hij wil zijn interseksualiteit een gezicht geven.

"Mijn leven lang heb ik een leugen geleefd", begint Geert zijn verhaal. Hij zit op de bank in zijn woning in Odiliapeel, het Brabantse kerkdorp waar hij is geboren en getogen. En waar alleen een paar buren en zijn familie pas sinds kort weten wat hij heeft: een micropenis, geamputeerde borsten en een leven vol angst.

Hij ontdekte pas vorig jaar dat hier een diagnose bij hoorde: PAOS. Artsen wisten het al sinds hij twintig was. Geert zelf ontdekte het toen hij zijn medisch dossier opvroeg. "In dat dossier stonden allemaal medische termen die me niks zeiden, maar één ding snapte ik wel: de diagnose PAOS was al in 1979 gesteld. Ik was toen twintig en had wekenlang in het ziekenhuis gelegen. Als een soort proefkonijn hebben artsen allerlei testen op me uitgevoerd: bloedonderzoek, nieronderzoek, bekkenonderzoek. Na een paar weken mocht ik naar huis, zonder dat een arts me vertelde wat er aan de hand was."

Verbazing, woede en verdriet. Die emoties wisselden elkaar de afgelopen maanden regelmatig af. Dat Geert anders was, was al vanaf zijn geboorte duidelijk. Hij is een van een tweeling. Zijn broer was 'normaal', maar Geert had een extreem kleine penis, en zijn urine kwam niet uit het einde van zijn penis, maar uit een gaatje tussen zijn balzak en penis.

PAOS staat voor Partieel androgeenongevoeligheidssyndroom. Bij PAOS ontbreken androgenen, die ervoor zorgen dat mannelijke hormonen op gang komen, zodat de penis zich goed ontwikkelt en een man borsthaar krijgt. Mannen die er aan lijden, hebben vaak een micropenis en veel vrouwelijke hormonen, zodat borsten zich ook kunnen ontwikkelen.

PAOS is onderdeel van AOS, een androgeenongevoeligheidssyndroom, ook wel intersekse genoemd. Intersekse personen worden geboren met zowel mannelijke als vrouwelijke geslachtskenmerken. In dat geval kun je bij een baby niet altijd zien of het een jongen of meisje is. Er kan bijvoorbeeld een kleine penis zijn en een vagina-ingang of baarmoeder. Of een vulva met een grote clitoris, die op een penis lijkt. Sommige intersekse personen hebben wel volgroeide geslachtskenmerken van een man of vrouw, maar hebben een mix aan mannelijke of vrouwelijke hormonen of genen.

AOS is er in verschillende gradaties en varianten. Omdat er zoveel verschillende vormen zijn, is het voor wetenschappers moeilijk in te schatten hoe vaak een bepaalde aandoening voorkomt.

Bron: Sense en DSD Nederland

Met zijn acht broers en zussen is Geert opgegroeid op de boerderij, het dorp was vier kilometer verderop. Zoals in veel Brabantse dorpen was ook het gezin De Vocht streng katholiek. Elke zondag naar de kerk, bidden voor het eten en er werd een kruis op het brood gezet voor het werd aangesneden. Je ging naar school, je deed je ding, maar praten deed je niet. En de vuile was buitenhangen al helemaal niet. Dat Geert anders was, werd verzwegen.

"Alleen mijn ouders wisten het. Mijn broers en zussen hadden geen idee. Mijn ouders verzwegen het, op advies van de artsen. Het was gewoon een foutje van de natuur dat ik klein geschapen was. Daarmee moest ik het doen. Ik ben liefdevol opgevoed, maar dat er niet werd gepraat, heb ik de artsen en mijn ouders later heel kwalijk genomen."

Ook tijdens de vele operaties aan zijn geslacht werd niet gepraat. De urinebuis werd omgelegd, hersteloperaties werden uitgevoerd. Maar als er een vriendje op school naar hem toekwam, vroeg-ie: "Hoe is het met je knie?"

"Ik leerde al snel mijn mond te houden. Op mijn tiende was die operatie aan mijn urinebuis. Ze hadden een stukje huid van mijn balzak weggehaald, de urineleider tegen mijn penis gelegd en dat stukje huid eromheen genaaid. Maar er lekte urine door die huid heen. Overal zaten gaatjes. Toen ik dat zei tegen de arts en mijn ouders, moesten mijn ouders heel hard huilen. Mijn broer was net daarvoor overleden door een auto-ongeluk. Mijn ouders waren erg verdrietig en ik wilde ze niet nog meer verdriet aandoen. Dus ik zei dat het wel meeviel allemaal. Pas op mijn zeventiende durfde ik weer te zeggen dat die gaatjes er nog steeds zaten en werd ik opnieuw geopereerd."

Geert kwam er langzaam maar zeker achter dat hij anders was. Door tijdschriften, televisie, biologieles en ook door wat hij in de kleedkamer bij het zwembad zag. Een jongen had een penis, een meisje kreeg later borsten. Maar zo was het bij Geert niet: op zijn twaalfde kreeg hij ook borsten. "Ik schrok me kapot. Ik voelde me een misbaksel, geen man. Een kweentje, een tweeslachtige koe. Dat kende ik van de boerenjongens, daar werd in de klas uitgebreid over gepraat en over gelachen."

Het maakt hem een koning in verzwijgen, verstoppen en liegen. "Vroeger al. Tijdens de zwemles zorgde ik ervoor dat ik als eerste in de kleedkamer was. Ik rende naar het zwembad en sprong direct in het ijskoude water zodat niemand door mijn strakke zwembroek zag dat ik niks had. Kinderen zijn hard. In de kleedkamer werd weleens een zwembroek naar beneden getrokken. De jongen bij wie dat gebeurde, had een penis zo groot als een pink. Hij werd hard uitgelachen: 'Pinkeltje!' riepen ze. Ik dacht: zo'n piemel wil ik ook. Maar ik was doodsbang dat ze dit ooit bij mij zouden doen."

Dat gebeurde niet. De buitenwereld zag in Geert een normale jongen. Misschien een beetje vreemd omdat hij in de zomer altijd een wijde blouse droeg en die nooit uittrok. Ook niet als het dertig graden was en iedereen ging zwemmen. "Ik droeg er een strak shirt onder, zodat niemand mijn borsten zag."

Want daar had hij al een opmerking over gehad. "Voetballen was mijn lust en mijn leven. Tot ik een jongen langs de lijn hoorde zeggen: 'Is dat nou een jongen of een meisje dat daar loopt?' Toen ben ik meteen gestopt."

Geert had niemand om de vernederingen en angsten mee te delen. Op één plek liet hij zijn emoties gaan: het graf van zijn broer. "Dan liep ik naar het kerkhof en ging ik op zijn steen liggen. Daar huilde ik en praatte ik. Daar kon ik mijn verhaal kwijt."

Uiteindelijk vertelde hij aan zijn zus hoe moeilijk hij het had met zijn lichaam. "Ze wist niet wat ze ermee aan moest, maar ging wel naar de huisarts. Via hem ben ik weer naar het Radboud verwezen. In het ziekenhuis ging ik de medische molen in. Ze deden allerlei onderzoeken, maar pas drie jaar later mochten mijn borsten eraf."

Iedereen om hem heen had vriendinnen, relaties, behalve Geert. "Hoe langer het duurde voor ik een keer met een meisje ging, hoe vaker ik het hoorde: homo, mietje, Geert neukt niet. Ik ging met meisjes om, zodat de jongens zouden stoppen met dingen roepen. Maar de meisjes maakten het na een paar weken altijd uit. Meestal op het punt dat zij verder wilden, en ik niet."

Op zijn 24ste ging hij met collega's naar de kroeg om de inzegening van de bouwvak te vieren. "In het café werd geroepen: 'Ga Geert eens seksuele voorlichting geven, hij heeft nog nooit een wijf gezien en weet niet wat neuken is.' Er kwam een vrouw naar me toe om me uit te horen. Daar blufte ik mezelf doorheen. Maar de vrouw riep: 'Volgens mij bluft hij, maar ik weet het niet zeker.' Er werd geld opgehaald zodat ik naar de hoeren kon. Samen met een collega, om zo bewijs te hebben dat ik wel naar de hoeren zou gaan."

Die collega reed naar een club en legde het geld op tafel. Geert ging mee naar boven. "Het was mijn eerste intieme ervaring met een vrouw. Ze merkte dat ik niet veel had, maar vernederde me niet. Voor het eerst voelde ik mezelf man. Ik ben een uur boven geweest. Daarna was ik dolgelukkig. Maar toen ik weer buiten stond, zei die collega: 'Een hoer speelt toneel, die meent er niks van.' Het is heel dubbel. Ik had liever niet betaald voor seks, maar zij gaf mij wel het gevoel dat ik er mocht zijn."

Geert was 29 jaar toen zijn neef hem belde en uitnodigde om een avond te komen gourmetten. Hij had ook een andere vrouw uitgenodigd. Ze was net gescheiden en had twee jonge kinderen. "Ze kwam niet uit hetzelfde dorp, dus had nog geen vooroordeel over mij. Ik durfde het niet te geloven, maar we hadden een klik. Een paar dagen na die avond belde ze op: ze vond me leuk en wilde me weer zien."

"De eerste keer dat ik bij haar bleef slapen, was super spannend. Ik had haar verteld wat ik had, maar wist niet hoe ze zou reageren als we daadwerkelijk in bed lagen. De volgende ochtend werd ik naakt naast haar wakker. Ze zei: 'Ik heb je vannacht goed bekeken en wil met je verder.' Ik was de gelukkigste man op aarde."

Ze trouwden en zijn uiteindelijk dertig jaar samen geweest. Twee jaar geleden gingen ze scheiden. "Daar speelden allerlei factoren mee, niet per se mijn intersekse." Maar de scheiding zette wel iets in werking: Geert ging op zoek naar zichzelf. Wat had hij nou eigenlijk? Waar kwamen al zijn klachten vandaan, zoals die vermoeidheid. "Ik werd vaak een lamzak genoemd, nu weet ik dat vermoeidheid een symptoom kan zijn van PAOS."

Hij ging na jaren terug naar het Radboud en vroeg zijn dossier op. Online struinde hij uren naar informatie over PAOS en intersekse. Tijdens zijn zoektocht kwam hij een bericht tegen van theatermaakster Marleen Hendrickx. Zij zocht mensen voor haar voorstelling over intersekse. "Ik mailde meteen en vertelde voor het eerst mijn levensverhaal. Marleen kwam later langs en voor het eerst voelde ik herkenning en begrip."

"Zij wist waarover ik het had. Ze herkende de onzekerheden en oordelen, ze snapte me." Geert doet mee aan haar voorstelling en tijdens de repetities leert hij anderen gelijkgestemden kennen. "Meer dan vijftig jaar heb ik gezwegen, om de hete brei heen gedraaid, smoesjes verzonnen. Maar op dat podium moest ik eerlijk zijn, mijn verhaal vertellen. Niet alleen voor vreemden, uiteindelijk ook voor mijn familie, voor al mijn broers en zussen die kwamen kijken. Ik had ze al wel verteld over PAOS, maar pas na de voorstelling drong het pas echt tot ze door hoe onze jeugd voor mij was."

Nog steeds beïnvloedt PAOS zijn leven. Relaties aangaan, naar de sauna, op een urinoir plassen. Er is altijd angst. Geert wil zijn verhaal delen om inzicht te geven over hoe het is om intersekse te zijn. Want zelfs vijf jaar geleden, toen hij een afspraak had in het ziekenhuis gerelateerd aan zijn geslachtsdeel, begon de arts niet over waarom hij zo klein geschapen was. "Of de arts wist niet wat intersekse was, of hij verzweeg het. Want achteraf bleek dat het gewoon in mijn dossier stond, het was me alleen nog steeds niet verteld."

Geert deelt zijn verhaal ook om lotgenoten te helpen eerlijk te zijn over wat ze hebben. "Vooral mannen, want ik heb tot nu toe maar één man gesproken die PAOS heeft. Er moeten er meer zijn. Ook wil ik een voorbeeld zijn voor jonge kinderen. Want ik wens niemand een jeugd toe die ik heb gehad."

Altijd weten wat er speelt? Download de gratis RTL Nieuws-app en blijf op de hoogte.